Zé Zsjampionsjziep
Een 11de plek m35-39 in Challenge Geraardsbergen 2023 leidde tot een mailtje met een onrechtstreekse kwalificatie voor ‘The Championship’ in Samorin (Slowakije).
Dit moeten we toch meenemen dacht ik toen. Omdat een IM het hoofddoel is zag ik dit als ideale voorbereiding en vooral zonder druk. Het geeft de kans om de week zelf als generale repetitie te beschouwen zowel op vlak van voeding als rust als ‘de motor draaiende houden’.
Samen met mijn fantastische reisgezel vertrokken we donderdagvroeg om 4u30 in het pittoreske Oosteeklo voor een trip van 14u naar Bratislava. We hadden initieel het plan om wat speelgoedgeweren mee te nemen naar Slowakije om de gespannen situatie door de aanslag op Fico ietwat luchtig te maken maar op het laatste moment besloten we dat toch maar niet te doen.
Eens redelijk ‘zochte’ aangekomen liepen we de beentjes los aan de Donau en installeerden we ons in ons communistisch stekje. Ofwel was het gebouw ernaast interessant ofwel wisten ze dat er enkele van Team Adapp er verbleven want de bosjes toeristen waren niet te tellen die foto’s namen van ons appartement (of het gebouw ernaast).
Vrijdagochtend was het tijd om in te zwemmen. Toegegeven, mijn zwakke mentale plek. Koud water boezemt me angst in vanwege een aantal nare ervaringen en koud was het! 14.9°, regen en wind erbovenop. Wim gaf een aantal handige tips die het vertrouwen opkrikten.
Op zaterdag was het tijd om even los te fietsen bij een goed weertje maar veel wind en door voldoende te rusten en de juiste voeding te nuttigen voelde de benen goed aan. Maar echt goed! Omstreeks 18u checkten we onze fiets in klaar om de volgende dag te knallen! We hadden er zin in.
De Slowaken zijn erg gespecialiseerd in aan het bioritme aangepaste gordijnen. (lees: ze verduisterden geen hol) en dus waren we ook zondag zoals de voorgaande dagen wakker vanaf een uur of 5, half 6 als het licht werd.
Om 7u stonden we al aan onze fiets voor de laatste check, de bidons en voeding klaar te steken en onze zakken te controleren. We stapten een laatste keer de transitiezone af om daarna naar de zwemstart te stappen. Er moet nog een andere wedstrijd geweest zijn ook want ene Dieter Hemelpiek en Bert Sparrenhout zwommen voor ons uit in een massastart. Ze leken we niet zo snel te zwemmen dus ik hechtte er niet zoveel belang aan.
9u10 was het de start van de m30-39. Ik begaf me zenuwachtig naar de start. Ik wist dat het koud ging zijn want de plaatselijke omroeper zei tegen iedereen dat ze geen schrik moesten hebben van het warme water. En zo liepen we met 5 het water in. Koud inderdaad maar ik was sebiet goed weg, het voelde goed. Mijn horloge geeft een signaal om 950meter en op 20min en de tijd tussen beiden was nog nooit zo groot. Ik kon niet bij iemand zwemmen want de eersten waren te snel en de anderen te traag dus lag ik de volledige 1900meter helemaal alleen en kon ik niet meevaren op een betere zwemmer. Ik zou na 32:43sec het water uit zijn. Mijn beste resultaat tot op heden. Dankzij de vele uren in het water en de gerichte training van Griet.
T1 was rond de 3,5 min. Best wel ok.
Vervolgens sprong ik op de fiets. Vooraf wist ik dat het een snel parcours was en ook bij het ‘infietsen’ op zaterdag ging het goed. Het zou een kwestie worden van niet te hard te trappen en voldoende te sparen. De eerste 40km tikte de meter 41km/u gemiddeld aan. Dat was snel en had ik nog nooit getrapt. Nadien zou de wind ietwat aanwakkeren en was het grootste stuk tegen/zijwind al viel het wel mee. Uiteindelijk had ik een 39,6 gemiddeld getrapt. Erg content! In de laatste 20km haalde Wim aka ‘The beast’ me in. Het motiveerde me om nog even bij te trappen om samen de wissel in te gaan.
T2: zie T1
Op naar het lopen. De temperaturen waren goed, misschien iets te warm en zo vetrokken we. ‘De overgang’ verliep in tegenstelling tot de negatief beladen term vrij goed. Toch is het altijd moeilijk in de eerste kilometers de snelheid in te schatten en ik zat al de eerste kilometers aan 3min55sec de kilometer. Te snel! Wim liep voor 20 meter voor me uit en bleef dat de eerste kilometers doen. Toch slaagde ik erin hem op kilometer 8 ofzo even in te halen voor een aantal kilometers maar deze kerel was ‘on a mission’. Vrij snel erna haalde hij me terug in en ikzelf kon niet meer aanpikken. Uiteindelijk liep hij me zelfs nog op een minuut.
Ik werkte de wedstrijd af op 4u21min en nen klets seconden. Een verbetering van een PR met een kleine 25min. Plek 28 van de 63 op het WK. Ok, een snel parcours en goede omstandigheden en uiteraard allemaal in de juiste context te plaatsen. Belangrijkste is dat het deugd doet te ervaren dat hard werken loont en er een zichtbare progressie is. Het smaakt alleen maar naar meer.
Ik onthoud vooral dat Wim en mezelf nogal wat gemeen hebben en dat ik er erg veel bewondering voor heb! Topkerel. Oprechte dank dit samen met hem te kunnen beleven!
