Afgelopen twee weken hadden we twee debutanten aan het werk. Kristof Bonte die zijn eerste triathlon ooit afwerkte in Gent tijdens de Mr-T en uw reporter die in Hamburg zijn eerste Ironman verwerkte. Uiteraard kan een verslag niet ontbreken met enkele actie foto’s.
Kristof zijn ervaring tijdens zijn debuut:
Ruim op tijd vertrokken en een vriend bereid gevonden om mee te gaan om morele steun te geven. Vlot langs de inschrijving en op het gemak naar de wisselzones en ruim de tijd om de locaties te memoriseren. Op het gemak in mijn wetsuit gegleden en ruim op tijd naar de start. Mijn kameraad is amateurfotograaf dus hij ging op pad en ik kon mij op het gemak beginnen focussen op de wedstrijd; tegen starttijd het water in om 5 minuutjes in te zwemmen. Uiteindelijk bleek de start 15 min uitgesteld en zaten we op de verkeerde plek in het water, dus iedereen uit het water en naar de start. Het was een vliegende start dus ik zat nog wel eventjes van de startlijn toen het startschot klonk. Mijn tactiek was om deze keer middenin de massa te zwemmen om zo mij coördinatieprobleem te maskeren. Dat is vrij goed gelukt maar ik had wel het gevoel dat ik in een boksmatch zat, halverwege echt een kwak op mijn hoofd gekregen, bril af en volledig kopje onder, ik was wel even groggy, even overgeschakeld op schoolslag en dan opnieuw het ritme gevonden, uiteindelijk was ik sneller dan verwacht uit het water. Eenmaal in de wisselzone toch de tijd genomen om even op adem te komen, pak ging vlot uit, voetjes afgedroogd, sokken en schoenen aan en fietsen maar. Het was vrij simpel, eerste stuk wind op kop, daarna in de rug, ik kon telkens een stuk sneller dan het vooropgestelde gemiddelde. Doordat ik debuteer en niet goed wist wat ik verder nog kon verwachten durfde ik niet in het rood gaan rijden. De wissel opnieuw beheerst en rustig gedaan. Het lopen constant aan 12,5 gelopen, zeker in de derde rond kon ik niet sneller dan dat. Uiteindelijk in de vooropgestelde tijd binnen gekomen.
Proficiat Kristof met uw geslaagd debuut. Je hebt er duidelijk van genoten 🙂
En dan mijn relaas van de wedstrijd in Hamburg. Iets langer maar ik heb dan ook wat langer onderweg geweest:
Voor ik m’n wedstrijdverslag neerpen toch een kleine anekdote. ‘Why in the hell’ wil eigenlijk iemand een volledige triatlon doen. In mijn geval was dit een heel toevallige ontmoeting. 22j geleden in de Ardèche in Frankrijk. Ik weet het nog steeds heel goed (oa ook omdat ik toen mijn vrouwke ten huwelijk heb gevraagd), Moulin d’Alune, een machtig mooi domeintje en daar ben ik aan de praat geraakt met een Vlaming die net de triatlon van Nice achter de kiezen had. Triatlon, daar had ik op dat moment nog nooit van gehoord. Ik ben er altijd gefascineerd door gebleven en het de voorbije jaren meer en meer beginnen volgen. Nooit gedacht dat ik zelf aan zo een onderneming ging beginnen. Fietsen en lopen ok maar zwemmen…
Maar als je dan de juiste mensen ontmoet en dan besluit om samen te werken met Dominic als coach, ja dan begint het natuurlijk nog meer te kriebelen. Anderhalf jaar geleden, na een meer dan goeie Hel van Kasterlee dan toch maar die zwembroek aangetrokken en lessen gaan volgen bij Elmar in Aalter. Geloof me vrij, de charme van triatlon is ver te zoeken als je na 8 weken in de armen van de lesgever moogt gaan liggen omdat uw been oefeningen op niks trekken (en ik had dan nog geen slag met mijn armen mogen geven). En dit in een vol zwembad. Ik voelde me verre van een ijzeren man…
Mijn beleving van Hamburg dan maar. Na vele uren trainingsarbeid, voorbereidende wedstrijden enz. was ik volgens Dominic klaar voor Hamburg. Als de coach het zegt dan zal het wel waar zijn. Maar de nodige twijfel was er toch bij mezelf. Gelukkig was mijn ‘broere’ Jurrie in Hamburg. De weken voor de wedstrijd hadden we al bijna alle trainingen samen afgewerkt en als ik vragen had in Hamburg dan was Jurrie er.
Ah ja, die broere dat komt van m’n twee dochters Fran en Emmy. Die zijn ervan overtuigd dat wij broers moeten zijn. We lijken veel te goed op mekaar, kan niet anders J En de waarheid komt uit een kindermond dus ik heb sinds 10/08 officieel een broer. Waarschijnlijk dezelfde melkboer in Waarschoot die zijn werk iets te serieus heeft opgenomen ? Oordeel vooral zelf:
Terug naar de wedstrijd. De dagen voor mijn debuut komen neer op rusten, wat los fietsen, lopen of zwemmen en vooral eten, eten, drinken en drinken. Met de steun van mijn wederhelft die daar in Hamburg vooral staan koken heeft voor hare vent. De pannenkoeken waren zeer lekker!!!!
De registratie, de check-in van de fiets en de wisselzone in het kopke opnemen. Alles samen met Jurrie doorlopen en naast het feit dat het een enorme wisselzone was had ik wat geluk met de plaats van de fiets en mijn run- en bikebag. Dus ik had er wel vertrouwen in, toch in dat stukske.
Zoals bij de meeste kwam er van slapen niet veel in huis de avond voor de wedstrijd en om 4u stipt zat ik mijn ontbijt binnen te duwen. Nog een 45min snoozen en enkele momenten later op weg naar de start.
Ik had duidelijk wat stress maar dat ging eigenlijk vrij snel weg toen ik in de zwem startbox stond. Ondanks de rolling start vond ik het zwemmen toch vrij druk inclusief een ferme toek op mijn bakkes. Maar ik heb me rustig gehouden en na een 750m begon ik in mijn ritme te komen. Het is voor mij ook een mysterie dat ze tijdsvakken voorzien bij de zwemstart en dat je dan na 500m zwemmen iemand als schoolslag zwemmend tegenkomt. Zal ongetwijfeld aan mij liggen… De Australian exit is zeker niet mijn favoriete onderdeel en toen ik terug in het water moest ben ik als een ware schoonspringer plat op mijn buik geland met er bovenop een kramp in mijn been. Eventjes paniek maar het was snel weer weg en na 1:08 uit het water gedarteld naar de wisselzone. Ik had gehoopt op 1:15 dus so far so good.
Een voor mijn doen vlotte wissel en vooral het rustig aan gedaan. Geen stappen overgeslaan. De start van het fietsen was goed. Direct mijn ritme maar ik voelde dan al dat het er iets niet snor zat daar beneden in de darmen. En na 20km fietsen kwamen de eerste krampen in de buik. Na reeds 3 stops en vechten tegen de pijn besloten na 80km om de Dixie dan maar op te zoeken. Ik vreesde echt voor een opgave en die stop moest dan maar mijn wedstrijd redden. Wat bleekt geen Dixie’s, ze hadden ze niet geleverd. Ik mocht de struiken in. Verdere details bespaar ik u maar toen ik weer op de fiets sprong was ik een andere mens/atleet. Man wat een bevrijding. Bovendien had ik ondanks de krampen wel kunnen eten en drinken, daar zat ik nog mooi op het schema dat ik samen met Dominic had uitgewerkt.
NB: Indien Hamburg binnen een 15-tal jaar de grootste palmboom van Europa heeft dan kunnen ze me alsnog een standbeeld geven. Ik weet exact de plaats waar die gaat groeien.
In ieder geval van toen af ging het vlot. M’n tweede ronde was naar gevoel toe veel beter en het laatste winderige stuk naar de wissel haalde ik er nog een pak in. Ik had duidelijk nog benzine in de tank. Spijtig van de minstens 10 min die ik heb verloren door al het stoppen maar ik had geen andere optie.
De fietswissel ging vlot en ik kon beginnen aan mijn favoriete onderdeel, het lopen. Opnieuw mijn tijd genomen bij het wisselen, Vaseline aan de voetjes en vlot vertrokken.
Op advies van coach Dominic niet gelopen met km-aanduiding op het uurwerk en gewoon m’n tempo gelopen, puur op het gevoel. Ik had eigenlijk geen idee hoe vlot ik liep maar ik haalde er naar goede gewoonte veel in. Halfweg besefte ik pas dat het echt goed ging, 1u35 na 21km en ik voelde me echt nog goed. De laatste 2 ronden eigenlijk nooit in de problemen gekomen en m’n marathon met weinig verval afgewerkt. Het moeilijke moment waar velen me voor hadden gewaarschuwd heb ik niet gekregen, ik vermoed gewoon omdat ik dat al had meegemaakt tijdens het fietsen.
Aankomen in een Ironman was lang een droom en nu dus realiteit. En dan nog in een tijd van 10u09m28s.
De cijfers:
Zwemmen: 1h08m05s
Wissel 1: 7m51s
Fietsen: 5h31m32s
Wissels 2 5m49s
Lopen 3h16m13
Special thanks to: Uiteraard de madam en de kids voor de vele uren die ik mag vrijmaken voor mijn sport en hun steun tijdens mijn wedstrijden. Ma & pa die het ook voor geen geld willen missen.
En uiteraard Dominic, voor de persoonlijke maar super professionele begeleiding. CrescenDo coaching is wat mij betreft top!!
Kine Tom Du Prez om zelfs tijdens zijn verlof tijd vrij te maken voor een amateur zoals ik!!
