Persoonlijke records!!

​Donderdag 25 juli, 7:30, alles ingeladen in de auto en klaar voor vertrek met Severine en de kindjes Maud en Lize en mijn schoonmama richting het noorden van Duitsland, naar de grote havenstad Hamburg om daar op zondag deel te nemen aan de Ironman 2019. Het slechte nieuws die dag was dat het een 38° C beloofde te worden, de airco in de auto zal dus hard mogen draaien.
De eerste 500km van de rit verliepen voorspoedig, behalve de hitte die even op ons viel bij elke stop die we maakten om eens de beentjes te strekken of een plasje te maken.
Hoe dichter bij ons doel, hoe drukker het werd en ja hoor. De laatste 100 km  waren een ware hel om op onze bestemming te geraken.
De dag voordien bleek voor mijn makker triathleet Koen De Ridder hetzelfde scenario weggelegd.
Na een lange, hete laatste file met een heel zieke dochter kwamen we rond 16u eindelijk aan op ons ruim en net appartement net buiten het centrum van de stad. Helaas was dochterlief Lize zo ziek en uitgedroogd dat Severine met haar de nacht diende door te brengen in het ziekenhuis op 1 km van ons verblijf. Een goede start van de voorbereiding op zo’n wedstrijd is dit niet te noemen maar kinderen en gezondheid gaan altijd voor! Na de paperassen in orde te brengen om de mutualiteiten overeen te laten stemmen konden Lize en mama naar de kamer om een infuus en medicatie toe te dienen in de hoop morgen veel beter te zijn.
Mijn plan om de eerste dag al naar de registratie te gaan viel in duigen. We zien morgen wel hoe het loopt.
Na toch een redelijke nachtrust en voldoende hydratatie en een goed ontbijt keerden we terug naar het “Kinderkrankenhaus Altona” om tegen de middag terug met z’n allen samen naar het appartement te gaan want Lize was al een hele andere meid dan de dag voordien. Na het grondige onderzoek van deze kinderartsen was de diagnose: Roodvonk. Je kan het maar timen he.
Met wat medicatie en de nodige zorg kwam ze er snel bovenop. In de namiddag kon ik dus naar de registratie om mijn materiaal op te halen voor de wedstrijd. Daar nog even naar de briefing luisteren met Koen om te weten te komen wat er ons precies te wachten zou staan. Allebei al een aantal Ironmans achter de rug, dus we konden ons al wel voorstellen wat er ging komen.
‘s Avonds nog een loopje gedaan van een 30-tal minuten, wat heel vlot ging. Verder bestond de avond uit materiaal prepareren en in de juiste wisselzakken steken, veel eten en vooral veel drinken want het was nog steeds warm in Hamburg.
Op zaterdag even een uurtje losfietsen in de voormiddag, de fiets testen, eten en in de namiddag met de metro naar de bike check – in om alles in te checken. De drukte van deze immense stad en het gedoe met al dat gerief en het over – en weer gehol begon een beetje op mijn systeem te werken wat betekent dat de wedstrijd mag komen. De laatste week voor een Ironman is immers de minst leuke week van de hele voorbereiding.
Rond 18u waren we terug in ons verblijf en kon ik de laatste zaken klaarzetten voor de racedag, bidons vullen, drinken en alweer eten … Om negen uur bedje in en hopen dat slapen een beetje lukt. Mijn wekker liep af om half vier om alweer te eten en te drinken en dan met Severine en mijn broer en trouwe supporter Nathan (die ook na helse rit om zaterdag is aangekomen) naar de start te rijden met de auto. We konden daar, geloof het of niet, op 500m van de start, finish en wisselzone parkeren wat echt wel een geschenk uit de hemel was. Exact om 5:00 stapte ik de wisselzone binnen om al mijn zakken te controleren aan de kapstokken, mijn fiets klaar te maken, alle voeding op de juiste plaats te steken, wetsuit aan te doen, en naar de start te trekken. Na, samen met Koen, iedereen nog een laatste keer te groeten gingen we naar de startbox van het zwemmen om de rolling start aan te vatten. Om de 4 sec werden 4 atleten het water in gelaten om te beginnen aan hun Ironman van 3,8 km zwemmen in een gigantisch uitgestrekt meer in de binnenstad, 186 km fietsen (in dit geval) in de haven en langs de rivier de Elbe en een marathon te lopen van 42,295 km. Om 6:50 ben ik het water dan ingegaan om aan de race te beginnen. Het zwemmen verliep direct behoorlijk goed hoewel ik een beetje problemen had met de oriëntatie in het grote meer. Ik kon de boeien  moeilijk zien liggen en het eerste deel belemmerde de zon een beetje mijn zicht. Maar na 1:12 kon ik afklokken op de trappen en het water verlaten. Dan een loopje naar de wisseltent en naar de fiets om aan het fietsen te beginnen. Nu ja, een loopje, de wisselzone in Hamburg staat bekend als de langste wisselzone van Europa wat betekent dat deze van water naar uitgang bijna 1km omvat met 2500 fietsen in. Na een zestal minuten verliet ik T1 met de fiets. De eerste ronde maakten we dan al snel kennis met de Köhlbrandbrücke in de haven. Een hele lange, hoge brug naast alle andere bruggen in de haven. De wind liet zich al goed voelen en het beloofde een zware fietsproef te worden ondanks het vlakke parcours (slechts 400 hm). De eerste rond voelde ik mijn benen nauwelijks maar ik fiets altijd wel met wat reserve voor wat nog komt, nl. nog een ronde en een marathon. Het enige wat me wat stoorde was lichte hoofdpijn gedurende de hele fietsproef maar ik weet 100% zeker dat deze komt vanuit mijn nek. Vanaf de eerste meters lopen was deze verdwenen. Na het keerpunt aan de wisselzone bij het fietsen kon ik even zwaaien tussen al het volk in de richting van onze supporters (ondertussen was mijn schoonmama met de tweeling al opgehaald door mijn broer en Severine) die zich lieten horen. De tweede ronde wakkerde de wind nog wat harder aan en waren er erg zware stukken fietsen, maar alles verliep nog steeds volgens schema. Ik kruiste Koen even op een 20 tal km van het einde van het fietsen en kon nog gezwind roepen en zwaaien naar mijne maat.
Na exact 5:33 fietsen kon ik mijn fiets op zijn plaats in het rek hangen, even een sanitaire stop doen, mijn loopgerief aandoen en insmeren tegen de zon en vertrekken voor de afsluitende marathon van 4 ronden van 10,5 km. Ik zeg insmeren want het was behoorlijk warm met toch alweer een temperatuur van 28-30 °C in de lucht. De eerste ronde van het lopen verliep perfect volgens plan, ik voelde dat mijn benen nog wel even konden maar met de juiste dosering om een tempo van 10-11 km per uur aan te houden. Ik maakte ook direct kennis met het parcours dat niet echt vlak was te noemen met een paar bruggen (vals plat) in en één steile helling na een tunneltje, geen erge hoogtemeters maar wel pijnlijk voor de beentjes op dat moment. Na net geen uur kon ik mijn groene bandje halen, ronde één zat er op, even kijken naar de finishlijn al en dan maar links afslaan om de tweede ronde aan te vatten.
Daar merkte ik al snel dat het hele deelnemersveld al rake klappen kreeg. Ik zag al veel wandelaars met nog maar één bandje aan, de wind tijdens het fietsen en de warmte begon zijn tol te eisen.
Deze tweede ronde verliep nog steeds OK voor mij, mijn voeding lukte goed op tijd, water drinken in elke post en een klein beetje Iso. Veel sponsen met fris water bij me houden om de warmte tegen te houden want de warmte was merkelijk voelbaar, zeker op de zonnige stukken langs het parcours. Gelukkig lag een deel ook in de schaduw van de bomen langs het water. Hop, net iets over de 2u en het tweede, gele bandje bungelde al rond mijn pols.
Een paar km verder (24km ver ongeveer) kwam de eerste patat. Mijn laatste fruitstickje dat ik probeerde te nemen, lag er direct uit, de maag protesteerde en gaf het signaal dat ze er genoeg van had. Mij niet vreemd dus we weten wat gedaan: enkel nog innemen wat nog lukt.
Alweer een paar km verder (na Koen ook al een paar keer gekruist te hebben en te merken dat hij me aan het naderen was) kwam de tweede patat, even stappen op een lastig stuk vals plat, energiepeil zakte zienderogen en Koen tikte me op de rug “Ca va manneken?” Even samen wat woorden gewisseld en gedacht om aan te pikken maar dat was op dat moment niet mogelijk. Aan het einde van de straat daar terug de loopbenen aanspreken maar het tempo was al gezakt naar een 9 km/u, maar goed, als ik zo kan overleven van post naar post (om de 2,5 km), door de bevoorrading stappen en veel drinken (cola, water, redbull,… alles wat nog lukt) en dan die 2,5 km telkens lopen dan kom ik er wel. Het is voor mij een bekend scenario, ik ben geen goede lopen en zal het ook nooit worden. Aan het einde van deze ellendige rond kon ik dan toch mijn blauwe bandje rond pols doen met telkens in het hoofd: “Overal waar ik nu voorbijkom, daar is dat de laatste keer!”. Met deze gedacht en het plan om tussen de posten te lopen. Lukte het me om de laatste ronde toch beter af te leggen dan de derde ronde en om op 2 km van het einde het laatste, rode bandje aan te doen om richting de finish te lopen. Na de laatste bocht liep ik (al emotioneel) de rode loper op onder een luid gejuich van al dat volk, richting Rathausmarkt, zwaaiend naar Severine en de kindjes, mijn broer, … en alle andere supporters om de laatste 200m in me op te nemen. Leeg gestreden kwam ik na 11:43:47 over de finish bij het gebrul van de speaker: “YOU ARE AN IRONMAN!!”
Yes, ik heb het alweer gehaald! Na Roth en Frankfurt nu ook Hamburg op mijn palmares. Koen bleek een tiental minuutjes voor mij gefinished en die stond mij op te wachten om elkaar in de armen te vliegen na deze lange strijd. Eventjes bekomen, medaille in ontvangst nemen en finishershirt, douchen, eten en drinken …
Eens we een beetje bij ons positieven waren konden we dolgelukkig naar onze aanhang om al ons materiaal op te halen en moe maar voldaan naar ons verblijf terug te keren, weg uit de drukte terug.
Ik mag terugkijken op een geslaagde wedstrijd. Blijkt een 863ste plaats overall van de 2500 age group atleten. De marathon zal voor mij altijd een gevecht zijn.
De dag nadien al terug naar huis met alweer een helse rit met files … en met erg pijnlijke beentjes maar dat nemen we er graag bij.

Ik wil ook nog even de tijd nemen om alle klanten, supporters, familie en vrienden te bedanken om zo te volgen en te supporteren van op afstand.
Bedankt aan Severine, mijn vrouwke, om de laatste maanden alles in het teken te stellen van deze ene dag. Bedankt aan familie en vrienden om me te steunen bij de trainingen en te helpen waar het kan. Bedankt aan Koen en zijn supporters. Het is een onvergetelijke ervaring om een Ironman te kunnen delen met een goede vriend. Bedankt om zo vaak samen te trainen bij deze maandenlange voorbereiding. Bedankt aan mijn broer om tot daar te komen voor die ene dag.
Bedankt Sven, mijn velomaker makker, om me wat trainingstijd te gunnen tijdens de winkeluren, me te steunen en wat uren samen op de fiets te slijten.
Bedankt Dominic de Caluwé (Crescendo), mijne maat en coach, om me zo goed mogelijk klaar te stomen voor deze wedstrijd. Merci voor de professionele begeleiding en trainingen samen.