A hard day at the office!
Lang naar uitgekeken, het nodige huiswerk gemaakt, wat niet altijd evident was, zowel mentaal als fysiek, maar uiteindelijk was het moment er aan gekomen. Een kleine week voor de wedstrijd ben ik met een jeugdvriend het vliegtuig opgestapt om aan ons avontuur te beginnen. We hadden een goede reis gehad, de één wat vlotter dan de ander, ik zat namelijk enkele uren vast aan de grenscontrole in Amerika. Om welke reden? Ik zou het niet weten! Nipt mijn aansluitende vlucht kunnen nemen, maar eind goed al goed. Het was niet slecht om hier tijdig te arriveren, om de jetlag te kunnen verteren en vooral te kunnen acclimatiseren! Wat een klimaat! Ik kon het me niet voorstellen, maar dat werd snel duidelijk toen ik de eerste keer ging gaan fietsen, na twee uur fietsen was ik al vrij gehavend. Meer vocht opnemen was de boodschap. Een goede wake-up call voor de wedstrijddag.
De dagen voordien nog wat kleinigheden doen, trainen, registreren en de “parade of nations” meepikken, en vooral genieten. Er hangt hier toch wel een magische sfeer, nog niet gezien!
Na enige dagen met wat twijfels over het sporten in zo’n klimaat, was de dag aangebroken. Tijdens de rit naar de wedstrijd was het nogal stil in de auto, dit zal aan mij gelegen hebben. Eens gearriveerd op de site, was het nog even de wisselzone binnen, drank monteren op de fiets, de banden oppompen en afwachten tot aan de start. Indrukwekkend om een glimp op te vangen van de profs die zich aan het voorbereiden waren. De wedstrijd werd geopend door de lokale bevolking in traditionele muziek, aansluitend door het nationale volkslied van Amerika, elk zijn smaak voor dat laatste. De bedoeling was, geniet, niks moet van prestatie, maar ja, je moet het wel nog altijd doen zo’n afstand! Ik startte bij de laatste waves om 7u10, dus ik had wel wat tijd om me rustig te begeven naar mijn startvak en me klaar te maken en hier en daar een babbeltje te slaan met enkele landgenoten. 7u10 Het was tijd, we lagen allemaal gezamenlijk te wachten in het water op het startschot. Ik lag vrij vooraan maar eerder aan de buitenzijde, dan had ik wat marge om uit te wijken mocht er teveel gedrum zijn. Gun-time we waren weg, ik ben vrij rustig vertrokken, genietend van het zwemmen tussen de vissen in het koraal en voor de rest trok ik me weinig aan, ik wou me niet opblazen in het zwemmen en mijnen diesel op gang laten komen. Uiteraard zwommen we zonder wetsuit dus had ik een tijd voor ogen van boven het uur. Toen ik met een grote glimlach, niet door de kwallenbeet, relatief fris uit het water kwam, was ik vrij verrast van mijn zwemtijd van 1u, dit had ik niet verwacht! Eens wisselzone binnen nam ik rustig de tijd met de nodige focus, maar nog genietend van dit uniek moment die ik al jaren gezien had op diverse mediakanalen en nu maakte ik er zelf deel van uit.
Het fietsnummer stond op mij te wachten. De eerste 20 kilometers gingen zeer vlot tussen het publiek, maar… Nadien volgden er 80 kilometer rechtdoor en 80 kilometers terug, nauwelijks supporters, open vlaktes lava, geen schaduw en wind die regelmatig veranderde van richting. Ik voelde me goed, de wattages waren mooi, vochtinname ging goed, het was spelen op de fiets, tot halverwege! De warmte begon zijn tol te eisen, de concentratie ebde stilaan uit mijn lichaam, ik begon geleidelijk aan te koken. Dit uitte zich dan ook meteen in krachtsverlies, met als beloning nog eens 80 kilometer tegenwind!!! Wat een zware race, niet veel hoogtemeters, maar niks vlak in combinatie met het klimaat en de wind. Ik vroeg mij af, wat gaat dat geven in de marathon? Gelukkig was ik niet de enige, die de man met de hamer tegenkwam tijdens het fietsen. Na 5u13min fietsen kon ik terug de wisselzone betreden om aan het looponderdeel te beginnen. Echter toen ik van de fiets stapte wouden de loopbenen even niet mee. Wederom heb ik rustig de tijd genomen om de laatste wissel te doen, want dit was mijn enige moment nog van rust vooraleer ik aan de slopende 42 kilometer ging beginnen. Op papier zou je zeggen, een marathon rond de 300 hoogtemeters, aanvaardbaar. Maar niks is minder waar… Ik had me voorgenomen om elke bevoorradingspost te stoppen, te drinken en af te koelen met ijs. Dus ik liep telkens een kleine twee kilometers van bevoorrading naar bevoorrading, op sommige momenten waren dit zeer lange twee kilometers! Het stoppen aan de bevoorrading was een must, iedereen deed het. Tijdens de race hoorde ik ook regelmatig het gebrul van mijn gezelschap, kenmerkend, ik had het meteen door. De laatste 10 kilometers vond ik terug wat mentale energie om een laatste versnelling te doen, met hier en daar een korte stop aan de bevoorrading, maar met toch een goede pas tussendoor, tot de laatste kilometers, dan stopte ik niet meer en alles eruit pompen wat er nog in de tank zat! Moest ik dat? Neen, maar ja ik mag toch ook niet te uitgerust finishen ook hé. Vooraf mikte ik op een looptijd van 3u30 en de missie was geslaagd.
Een specifieke eindtijd had ik niet voor ogen, tussen de 10u en 10u30 was goed. Toen ik mijn eindtijd vernam van 9u53 min was ik dolgelukkig, nog niet wetende van posities algemeen en in mijn leeftijdscategorie, wat ook buiten alle verwachtingen was! 96e Plaats in mijn leeftijdscategorie en 571e algemeen. Nu is het even tijd voor andere zaken…
Allen bedankt voor de steun, het gezelschap in Hawaii (onbetaalbaar) en aan het gezin die volledig achter mij staat!!!!
