Afgelopen zondag stond Jurrie aan de start van de Ironman in Cork. De eerste maal dat deze wedstrijd op de Ironman kalender staat maar ook eentje die ongetwijfeld een blijver gaat zijn. Die Ieren zijn blijkbaar al even enthousiast als de Duitsers in Roth. Het enige verschil is dat ze dat nog steeds zijn bij windkracht 6 en een volledige dag striemende regen.
Petje af voor zijn prestatie en doorzettingsvermogen in zeer moeilijke omstandigheden. Niet alleen tijdens de wedstrijd maar ook in de laatste weken van zijn voorbereiding.
Lees het mooie verslag van Jurrie.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Na een goede reis waren we aangekomen op onze bestemming in Cork, de verkenning kon beginnen. Eens het wedstrijdparcours was verkend, onder een stralende zon, werd mijn vermoeden bevestigd, loodzwaar! Niet alleen het fietsen, maar het loopparcours was genadeloos met zijn opeenvolgende hellingen. Maar het mooie landschap compenseerde dit meer dan voldoende…
Op zaterdag werd ons medegedeeld via verschillende officiële kanalen dat de kans bestond om het zwemnummer te halveren, dit omwille van het weer (rukwinden, koude water- en luchttemperaturen). Lap, één van mijn betere onderdelen ten opzichte van de andere triatleten zou gehalveerd worden! De definitieve beslissing ging vallen op de wedstrijddag omstreeks 5u30, een uur voor de start.
De wedstrijddag begon droog bij het ontwaken om 3u15, maar bij het vertrek naar de wedstrijdsite een uurtje later, was de voorspelde regen ook reeds aanwezig. Ik maakte me er niet druk in en wandelde zoals een peuter naar de speeltuin richting de wisselzone/start. Ik pompte mijn banden op, stak mijn voeding op de fiets en wachtte dan af naar de finale beslissing van het zwemnummer. De mededeling of er 3800m of 1900m moest gezwommen worden was reeds uitgesteld tot 6u, een half uur voor de start. Ik was volop bezig met mijn wetsuit aan te doen en toen kwam de beslissing om het zwemnummer volledig te annuleren, dit om veiligheidsredenen. Wat de verstandigste beslissing was, alhoewel ik het wel zag zitten om een uurtje de wilde zee te trotseren!
Daar ging mijn voordeel om een voorsprong te maken op de betere fietsers. Toch maakte ik er me niet druk in, het is toch uw eigen wedstrijd en de dag is lang. We moesten ons in de wisselzone begeven en afwachten tot de fietsstart, waar we om de vijf seconden mochten vertrekken. Er was toen al meer dan 2u30 aan ons voorbij gegaan waar we non-stop in de gietende regen moesten wachten op de start. Warm had ik het ook al niet meer!
8u30 Ik kon eindelijk starten aan mijn wedstrijd, ik zag het zitten, ondanks de 6 Beaufort, maximum temperaturen van 14°C en hevige regenval. Ondanks het barre weer stond de Ierse bevolking paraat aan de zijlijn om ons uit volle borst vooruit te schreeuwen! De max was het, de straten stonden blank, de modder liep van de hellingen de weg af, epische toestand was het! Ik voelde me goed, ook al was ik al volledig doorweekt na nog geen 10km fietsen, de Ierse bevolking gaf me vleugels. Ik fietste de ene helling na de andere mijn eigen tempo op zo tot aan het zwaartepunt van het fietsparcours, Windmill Hill, 400m klimmen aan 21%, ik wist wat me te wachten stond, dus ik schakelde naar een kleine versnelling en draaide de bocht in om de helling aan te vangen… Toen ik opdraaide, werd ik onnoemelijk verrast door de massale en enthousiaste aanwezigheid van de locals!!! Die schreeuwden me naar boven, ik wist niet waar ik het had, wat een feest, ik begon al klimmend het volk op te zwepen, ze werden nog gekker, alsook ik!!! Ik vloog de berg op, ik hoorde de locals zeggen “crazy”. Zo’n beklimming ga ik nooit vergeten, maar ik had het genoegen om deze nog eens te doen op het einde van de tweede ronde. Rond de 100km begon ik tekenen te verkrijgen van onderkoeling, ik kon moeilijk mijn versnellingen nog hanteren, verloor mijn focus hier en daar, ik begon te trillen eerst bergaf nadien kon ik me ook niet meer verwarmen bergop, het begon zwaar te worden. De koude, wind en de regen hadden een onnoemlijke impact op mijn lichaam. Ik zag het even niet meer zitten, maar de toewijding van de Ierse supporters bleef me motiveren, het einde kwam in zicht met nog een laatste keer Windmill Hill! Waar een groot deel van de atleten van de fiets vielen vertikte ik toch wel om hun achter te doen! Op souplesse temde ik Windmill Hill voor een tweede maal, maar ik moet zeggen het was genen cadeau! Ik fietste dan bergafwaarts richting wisselzone.
Volledig onderkoeld, troebel zicht, verkrampt en gedesoriënteerd liep ik naar mijn loopkledij. Het lopen, wat gaat dat geven vroeg ik me af! Ik had zes weken voor de wedstrijd mijn ligament in de enkel gescheurd en had sindsdien niet meer gelopen. Maar met een goede opvolging van kinesist Tom Du Prez had ik er wel vertrouwen in. Al trillend startte ik aan het loopnummer langs de kust volle tegenwind met nog steeds hevige regenval, wat was me dat! De benen voelden niet soepel aan van de koude, maar mijn blessure was niet voelbaar, super! Mentaal stond ik niet zo sterk meer in mijn schoenen, maar hier en daar verscheen er een bekend gezicht van mijn vrouwtje Nathalie die me een gehele tijd aanmoedigde in deze barre weersomstandigheden! Op een gegeven moment zat ik op de 5eplaats in mijn age group maar heb deze moeten prijsgeven, ik kon geen tempo aanhouden wat ik normaal liep. Ik nam er vrede mee, het is uw eigen wedstrijd. Zo liep ik de ene helling na de andere helling over om na een dagje watersport over de meet te lopen, volledig uitgeput maar tevreden dat ik de meet gehaald heb in deze onvergetelijke loodzware wedstijd!!! Hier kom ik terug, weliswaar met een extra bagage gepaste fietskledij! Uiteindelijk ben ik nog op een 49eplaats algemeen geland van de 2400 ingeschreven deelnemers in een eindtijd van 9u24min.
Bedankt aan de mensen die dit mogelijk maakten, coach Dominic De Caluwé, kinesist Tom Du Prez en mijn vrouwtje die er dag in en uit voor zorgt dat ik kan doen wat ik graag doe!!!!
