Een relaas van een onvergetelijke ervaring.
Woensdag 15u, vertrek richting Bremen voor een tussenstop met een auto vol triatlonmateriaal, chille kleding en frigoboxen vol kip met rijst.
Donderdag 13u aankomst in Kopenhagen. Nummer ophalen, de sfeer opsnuiven. Wauw, dit is de grootste merchandise shop die ik ooit zag. Studio100 is er niets tegen. Het is een circus, IronMan.
Even losfietsen en rusten én… kip met rijst eten.
Vrijdag op mijn gemak het volledige fietsparcours ontdekken met de auto, uitzoeken waar ik ga eten, waar ik kan doorrijden, hoe de bochten liggen in de afdaling. Een iets valt op, magnifieke regio. Glooiende wegen. Mooie zichten. Wauw!
In de namiddag even loszwemmen én… twee keer kip met rijst eten.
Maar dan vrijdagavond, iets waar ik al mega naar uitkeek, mijn trouwste, liefste, dé beste supporter oppikken op de luchthaven.
Zaterdag samen met Charlotte de punten opzoeken waar ze ‘s anderendaags kan supporteren. Even losfietsen, materiaal checken en alles naar de wisselzone brengen.
De stress slaat toe. Gelukkig heb ik twee zekerheden, de immense support van mijn vrouw én… kip met rijst. De laatste keer! 😋
Zondag, race day!
Jaren naar uitgekeken en voor getraind al maanden naar toegeleefd.
Net voor de start de andere supporters begroeten. Super bedankt aan mijn pa, Mie en Dossche om even op en af te komen naar Kopenhagen. Dit is insane. De emoties slaan toe, zwembril bedoomd nog voor ik in het water loop. 1000 maal dank aan het support team.
Zwemmen, 1.11u, perfect volgens plan, rustig kunnen zwemmen. Mooi mijn tempo strak kunnen houden.
Uit het water, vrij vlotte wissel. Tenen intapen want de trainingsarbeid heeft wel voor wat schade gezorgd…
Fietsen, 5.28u, beetje ingehouden start door de natte wegen tijdens het draaien en keren in het stadscentrum. Maar eens uit de stad, goed mijn tempo kunnen rijden. Tot boven een van de hellingen mijn ketting af schoot tijdens het schakelen. Even paniek daar, want in het afstappen schiet een kramp in mijn bovenbeenspier. No way! Na 40km al, zo veel voor getraind. Dit kan niet. Even voorzichtig iets minder watt duwen. Losmaken op de fiets.
Na km 80 een kleine mentale inzinking omdat de maag en darmen al een eerste keer van zich lieten horen. Helaas, aan de bevoorrading alles bezet. Dan maar de volgende… na 100km moest het er toch allemaal uit. Fiets tegen een boom, ik achter de boom… veel beter! Top gevoel. Nog 80km tempo rijden en dat ging steeds beter. De laatste km’s kreeg ik echt vleugels. Zalig!
Zeer vlotte wissel, lopen, 3.29u.
Mijn favoriete onderdeel. Gelukkig dat ik dat graag doe, want een marathon is toch ver… 🙈.
Charlotte riep me toe, ‘En nu ist aan u e, pak ze allemaal!’
Eerste ronde strak tempo kunnen lopen. In de tweede ronde verloor ik wat pace. Mentaal begon het een strijd te worden en ook de maag en darmen vonden het langzaamaan nodig om zich ook nog eens te roeren. Gelukkig werd ik dan ingehaald door een sterke loper waarvan ik dacht, met die kan ik mee. Een kleine 10km in zijn zog gelopen tot ik echt aan de dixi’s moest gaan aanschuiven. Hier geen bomen in het centrum…
Na de noodzakelijke sanitaire stop nog 12km vechten tegen mezelf, mezelf wijs maken dat ik niets voelde. Gelukkig veel quotes van supporters onderweg die ervoor zorgden dat ge blijft voortdoen.
Charlotte die Bockie quote, ‘Gij dikke zot gij’. Mie die me toe riep, ‘Eet ze op! Eet ze allemaal op!’ En Dossche die me altijd van ver spotte en echt vooruit schreeuwde! Ge kon niet anders dan voortdoen.
De laatste kilometers waren echt aftellen. Stap voor stap. Tot dan, aan de bel trekken, als ‘First Timer’. De rode loper op, ‘Lennert, YOU ARE AN IRONMAN!’
Fenomenaal gevoel.
‘s avonds nagenieten met de supporters. Even getwijfeld, maar toch niet op zeker gespeeld. Geen kip met rijst deze keer. Biefstuk friet. Heerlijk! Ik weet al niet meer hoe kip met rijst smaakt.
Nogmaals 1000 maal dank aan de supporters ter plaatse. Echt insane.
Ook ontzettend bedankt aan de massale support van op het thuisfront. Dit doet enorm veel deugd.
Tot slot zet ik graag nogmaals Endurance Team AdApp en de vele sponsors in de kijker. Sven en Aäron, mijn fiets was in vorm! Bedankt Fixovelo! Andy en Barbara, mijn loopschoenen liepen vlot! Bedankt Fiesiek! Zonder jullie was dit niet mogelijk. De vele tips en tricks van ervaringsdeskundigen uit het team waren ook van goudwaarde. Net als de jarenlange begeleiding van Crescendo. Dominic, merci!
Tot slot, triatlon op de lange afstand is een teamsport. Merci Charlotte voor de flexibiliteit, de ondersteuning, het begrip, de support, … Voor alles eigenlijk. Jij verdient geen medaille maar een standbeeld! ❤
