Hieronder zijn verslag: IronMan Frankfurt
Nummer vijf is binnen!!
Woensdag 28 juni om 6:00 start ik de wagen volgeladen met fietsen, valiezen, reservemateriaal, wielen, tassen, zakken, curverboxen … om onze goede vriend Jordy Lauret op te pikken en onze tocht naar Frankfurt aan te vatten. Eén ding was al duidelijk: iedereen had er enorm veel goesting in.
Halverwege de rit maakte een uur lang durende koffiestop meteen duidelijk dat het goed zou klikken tussen ons ‘Ironmen in spe’! Er werd al goed wat gezeverd en afgelachen.
Aangekomen in Frankfurt zijn we, voor het inchecken in het hotel, het fietsparcours al eens gaan verkennen. Toch de 70 km buiten het centrum want in het centrum zien ze de fiets liever niet verschijnen met een gebrekkige fietsinfrastructuur met weinig tot geen fietspaden. Zelfs op het parcours twijfelden we even of we wel mochten fietsen op die “autostrades” tussen al dat verkeer. Alle bestuurders kenden daar ondertussen wel het nakende weekend en in tegenstelling tot wat hier zou gebeuren werd er nooit naar ons gefoeterd of getoeterd,…
Door mijn derde deelname daar in Frankfurt kende ik het parcours al vrij goed (hoewel ik hier en daar al iets vergeten was ;)) en werd het onder ons allen snel duidelijk dat het parcours een snel parcours was maar toch ietwat verraderlijk door de wind en de rolling hills.
Na de verkenning boodschapje doen en eten klaarmaken in ons super hotel in de stad.
Dag één zat er op. Dag twee bestond uit de verkenning van een lusje van het fietsparcours en het afhalen van ons nummer en wisselzakken … bij de “registration.” De rest van die dag bestond uit: lachen, zeveren, wandelingetje doen, eten en lachen en zeveren…
De volgende dag hebben we geprobeerd het water inde Langeneer Waldsee als eens te proeven maar die bleek onbereikbaar. Noodgedwongen hebben we dan een zwemmetje kunnen doen in de Waldorfer See en beetje verderop waar het water 25 graden bleek.
Ergens sloop dan toch een beetje schrik voor een non wetsuit swim in de gesprekken maar er kwam nog een koudere dag met regen aan. Rond 16:00 zijn we dan eens afgezakt naar de race briefing en daar konden we al een glimp opvangen van de Road to Kona op Römerberg, de finishline. Alles nog in aanbouw maar dan al indrukwekkend.
De spanning begon te stijgen, de voeding werd scherpgesteld, het gezever en plezier nam nog geen gas terug.
Zaterdag 1 juli, Jordy en ik gaan een uurtje losfietsen tegen een fikse wind die ons toch even de wenkbrauwen liet fronsen. Een tweetal km tot aan het loopparcours en samen met Jordy’s broer en een vriend eens rondkletsen met de fiets om het materiaal nog eens te testen. Leuk, ontspannend ritje en alles verliep zoals de voorbije dagen al perfect verliepen.
Terug aan het hotel aangekomen merk ik net, precies voor de voordeur, dat ik een lekke achterband heb. Er bleek een steen in de band te steken. Daarbovenop bleek Jordy een scheur in de buitenband te hebben dus stond er ons maar één ding te doen. Banden nog vervangen. Niks erg maar geen tijd meer om dat nog grondig te testen, want de bike check-in diende zich aan. Op naar de Langener Waldsee om de fietsen naar T1 te brengen en de wisselzakken af te geven. Het begon echt te worden vanaf dat moment. Ondertussen waren broers, vrienden, familie, vrouwen en kinderen aangekomen in het hotel. Er was al een hele supportersclub ter plaatse om de laatste uren voor de start aan te vatten. Eten, drinken, alles dubbelchecken en … proberen slapen. Morgen is RACEDAY!!
Om 3:00 stipt ging de wekker om ons te beginnen klaarmaken en een lekkere portie kip met rijst (voor de verandering) te verorberen. Om 3:55 hadden we afgesproken om naar de shuttlebussen te trekken die ons aan de wisselzone afzetten. Ondertussen kwam de zon al lichtjes piepen en voelden we de wind al blazen, het zou een winderige maar mooie dag worden.
De laatste voorbereidingen konden beginnen, voeding op de fiets plaatsen, banden oppompen, schoenen op de fiets zetten, alles controleren, zak weghangen, special needs bag prepareren en afgeven, street wear bag voor na de race afgeven en zo gaat de tijd toch snel voorbij die ochtend. Eens we alles hadden gedaan konden we rustig in de rij gaan aanschuiven buiten de wisselzone om nog een toiletbezoekje te forceren. Ondertussen kwamen daar, totaal onverwacht, drie Adappers uit de struiken gekropen, Sven, Koen en Jerry, wat de verrassing van de eeuw was want ik had helemaal niks in de gaten. De max, die mannen gaan dat hier ook allemaal meemaken. Wetsuit aan, bril aan, badmuts aan en afscheid nemen van iedereen en samen in onze startbox gaan plaatsnemen, ready to race.
Na wat kippenvelmomenten met opzwepende muziek en handgeklap kon ik eindelijk de rust van het water en de zwemslagen opzoeken en aan de dag beginnen. Die rust kwam er pas na de eerste boei op een 750m want als er 3000 atleten per 3 om de 2 seconden het water in worden gelaten, dan heeft dat toch nog een woelig water tot gevolg, mede aangewakkerd door de helikopter die boven het water hangt. Maar alles verliep heel vlot, ik had direct een goed ritme en kon tijdens de australian exit (na 1500m) zelfs eens naar een paar supporters zwaaien om terug het water in te duiken voor de tweede ronde, op naar de wissel.
Ik kon netjes de binnenkant afzwemmen van boei naar boei en kon zo met niet veel omwegen het meer verlaten na 3968 m met een tijd van 1:15:35. Het steile strand op richting kapstokken met wisselzakken langs dat lange strand. Een vijftal minuten later kon ik mijn voetjes netjes en snel in mijn schoenen schuiven en kon ik aan de fietsproef beginnen. Even knikken naar de supporters die ik maar net op tijd had opgemerkt langs de lange laan. De eerste helft van de fietslus ging super snel door mee/zijwind en daar werd de eerste beklimming van ‘The Beast’, ‘The hell’ en Hühnerberg goed verteerd. Eens het noordelijkste punt voorbij begon het te dagen dat de wind lelijk spel speelde en er dus gedoseerd diende te worden. Na de passage van centrum Frankfurt met het gebrul van de supporters bleek de wind nog aangewakkerd te zijn. Het werd dus zaak om niet te vergalopperen en de benen niet op te blazen op de zware tegenwindstukken (die dan ook nog niet vlak waren).
Alles verliep volgens plan: voeding werkte perfect, de stop werkte perfect om nieuwe bidons te maken, dankzij de hulp van de vele vrijwilligers in de Aid stations. Ik heb misschien te behoedzaam gefietst door de wind en de schrik ondertussen voor de gevreesde marathon in mijn geval. In 2015 fietste ik er 5:45 op om nadien uitgedroogd te moeten opgeven in de marathon wegens extreme hitte. In 2017 fietste ik daar een sterke 5:14 om dan toch wel serieus af te zien in de aansluitende marathon. Nu kon ik na 5:46:07 de fiets met superfrisse benen aan het rek hangen om mijn wisselzak te nemen en de loopspullen aan te trekken in de wisseltent, met veel goesting om aan de marathon te beginnen. Ik keek er naar uit om iedereen (mijn broer Nathan en mijn vrouwke Severine, mijn coach en vriend Dominic met Hatem, de aanwezige magentabrigade Sven, Jerry en Koen en alle andere supporters die ter plaatse waren voor Jordy en Frederick) te zien en eens te groeten in meer dan een flits.
Ik kon direct de goede loopcadans vinden, de voeding ging perfect, het weer was genadig (stevige tegenwind heen en af en toe beetje warm als de wind in de rug zat) en haspelde zonder veel erg en steeds met de smile en de juiste focus de vier rondes van de loopproef af.
In de laatste ronde was er een beetje verval merkbaar, voeding begon wat te pruttelen en de tandjes werden al wat harder op elkaar gedrukt om de bruggen te overleven maar ik kon steeds verstandig van post naar post blijven lopen om op km 39 mijn allerlaatste bandje te halen en richting de finish te lopen. Na 11:34:13 mocht ik nogmaals iedereen met een grote smile begroeten langs de finishline en de woorden “Aäron … you are an IRONMAN!” nogmaals aanhoren. De vijfde medaille van een full distance triathlon was binnen met het beste gevoel ooit, en met de beste ranking ooit. 133 ste in mijn agegroup en 882 ste overall van de 2322 atleten.
Ik kon leeg, vermoeid, maar trots de douches en de reeds gearriveerde kompanen gaan opzoeken en de supporters gaan vervoegen na wat rondstrompelen in “Athlete’s garden”.
Na de bike check-out werd er met z’n allen nog een restaurantbezoekje aan gekoppeld en konden de analyses en verhalen reeds beginnen komen. Het was een onvergetelijke dag, week,… Alweer een herinnering rijker om te koesteren voor de rest van mijn dagen.
Bedankt aan Jordy en Frederick voor het gezelschap en het ontspannen toeleven naar deze dag en voor de compagnie soms op de lange trainingen.
Bedankt aan Severine om er alles aan te doen om de trainingen te doen passen, de voeding af te stemmen, de onvoowaardelijke steun te zijn … reeds al die jaren en al die lange wedstrijden.
Bedankt aan broer Nathan om steeds trouw op post te zijn op al mijn races en voor de vele souveniers op beeld vast te leggen.
Bedankt aan Team Adapp voor ondersteuning en om zelfs een delegatie naar Frankfurt te sturen om hevig te supporteren, bedankt Sven, Jerry en Koen. Ik bleef het ronde na ronde herhalen: “Zot dat jullie hier zijn !!!!”
Bedankt aan mijn coach en vriend Dominic die me toch maar weer goed aan de start wist te krijgen, hoewel de voorbereiding dit jaar toch wel met wat horten en stoten was soms. En ook om ter plaatse te komen supporteren!
Bedankt ook aan alle supporters van de anderen om ook voor mij hevig te staan brullen langs de kant van de weg.
Bedankt aan allen die hebben gevolgd en gesupporterd vanuit Eeklo en omstreken. Bedankt voor alle felicitaties.
Bedankt aan masseur Peter Mervielde om me af en toe wat op te lappen en mijn spieren wat losser te krijgen …
Nu even rusten en het lichaam een beetje laten herstellen … ah nee … “Ik moet werken!”
En als de beentjes weer meewillen dan kijk ik al uit naar de triathlon in Hengstdijk waar we met de club alweer een leuk weekend kunnen van maken ;).
