Met een goed volgeladen auto vertrokken we dinsdag richting Alpe d’Huez voor de triatlon die op donderdag 25/7 plaatsvond. Dit was de wedstrijd waarvan ik mijn hoofddoel voor dit seizoen had gemaakt.
Alpe d’Huez triatlon bestaat uit 2,2 km zwemmen in een ijskoud stuwmeer gevolgd door 120 km fietsen met 3200hm (4 cols waarvan de laatste Alpe d’Huez) en 20 km lopen met aardig wat hoogtemeters in de ijle berglucht. Volgens enkele adappers was dit zeker “spek voor mijn bek”.
Op D-day stond ik toch met wat schrik aan de zwemstart vanwege het koude water (16gr) en de langere afstand dan ik gewoon was. De stress werd nog wat groter toen ik mijn personal needs wou afgeven (zoals op de website stond). Men vertelde mij doodleuk dat er dit jaar geen personal needs zijn en dat ze dit waarschijnlijk waren vergeten aanpassen op hun website. Gelukkig konden mijn vriendin en schoonvader mij wat moed inpraten en verzekerden ze mij dat er zeker genoeg bevoorading op het parcours was.
Dan over naar de wedstrijd zelf. Met een rolling start dook ik het water in. De eerste 750m leek het alsof er een strop rond mijn keel hing en iemand die elke minuut strakker toe deed (de gevreesde koude werd werkelijkheid). Gelukkig warmde mijn lichaam op en kon ik mij wat herpakken. Ik kwam na 41:58 uit het water als 544 op 1800 deelnemers. Het tempo van 1:47/100m was zeker niet slecht voor mijn doen. Maar zonder de slechte eerste meters had er meer ingezeten.
Na ruim mijn tijd genomen te hebben in T2 sprong ik op de fiets. De eerste 25 km gingen in licht dalende lijn en in een rotvaart richting de eerste klim. Natuurlijk waren de draftende Fransen (het was een non drafting race) ook van de partij…
Tijdens het fietsen was het plan om vooral op de vermogensmeter te kijken en op die manier “fris” aan de voet van Alpe d’Huez te komen. Na 70km verloor ik een gelletje waardoor ik uiteindelijk iets te weinig heb kunnen eten op de fiets (mijn reservegels zaten immers in mijn zak met personal needs). Ondanks deze kleine tegenslag begon ik met relatief frisse benen aan Alpe d’Huez. Na enkele kilometers op “den alp” was deze frisheid al verdwenen. Moordende klim in de volle zon. Gelukkig voor de moraal kon ik wel steeds andere deelnemers oprapen en werd ik nooit zelf ingehaald.
Na 4u58 fietsen en met de 244ste fietstijd kwam ik in T2.
Tijdens de eerste loopronde had ik meteen door dat het lopen ook geen “walk in the park” was. Veel offroad stukken in combinatie met 461 hoogtemeters maakten van het lopen een stevig desert. Bovendien was de afdaling (spectaculair op de tarmac van het vliegveld aan 15%) een marteling voor de reeds verzuurde quadricepsen. Ik voltooide het lopen in 1u38 met de 158ste looptijd.
Moe maar ontzettend voldaan kwam ik na 7:26:37 aan de finish. Ik eindigde als 213ste op 1800 deelnemers. Hiermee kan ik alleen maar tevreden zijn in mijn eerste triatlonseizoen!
Nu even rust en eens kijken voor een nieuwe uitdaging (het jeukt om een volledige afstand te doen) in 2025 😉
Broes
