Eind 2023 in een impulsieve bui lid geworden van Adapp met als doel meer regelmaat in mijn sporten te krijgen en die triatlon nu toch eens echt goed uit te proberen. Nog maar pas met triatlon begonnen maar toch al door velen rond mij (waaronder onze voorzitter) overtuigd dat die halve triatlon haalbaar zou zijn.
Of ik er zin in had afgelopen zondag? Jazeker, maar wie staat er niet met een beetje twijfel aan de start van zo’n nieuwe uitdaging? Ik had er goed voor gewerkt (op een manier in het drukke gezinsleven toch al de trainingen er wonderbaarlijk tussen gekregen). Eigenlijk waren de trainingen een energiek me-time moment. Beste mama’s, een echte aanrader 😉.
De dag in Gravelines was aangebroken. In het gezelschap van Roald en onze wederhelften als fanclub cruisden we naar Noord-Frankrijk. Ter plaatste was Broes al helemaal klaar om de wissel te installeren. Roald straalde rust uit… veel rust….een beetje teveel rust. Aangekomen bij de wisselzone stond er een lange wachtrij. Ik zag mijn start snel dichterbij komen en het noodzakelijk dixit bezoek moest ook nog gebeuren. Tijd genoeg volgens Roald, maar mijn race begon wel een half uur vroeger dan de zijne. Resultaat: nog nooit zo snel mijn pak aangedaan, en dankbaar geweest de startplaats te herkennen aan dezelfde ‘mutskes’. Het voordeel? Aangekomen bij de start mocht ik meteen het water in om rustig naar de startlijn te zwemmen. Geen tijd voor stress…
En dan waren we weg…heerlijk helder water waar je je handen kon zien en af en toe de planten van je gezicht kon wegvegen. Rustig gezwommen (voor mijn doen ook behoorlijk recht) en met genoeg reserve in de tank eruit gekomen. Aangemoedigd door Marleen in de wisselzone, vooruitgestuwd naar mijn fiets. Met een big smile (ja, want ik had het nu wel echt naar mijn zin) de fiets op voor mijn ‘zwakste punt’. De ‘puistenbergjes’ zoals de collega addappers ze noemen boezemden me toch wat angst in. Maar ’t ging goed, eerste kms veel sneller dan ik verwacht had, de hellingen in de regen gingen vlot. In de afdaling van de Casselberg wel moeten inhouden voor een trage auto voor mij en toen viel mijn ketting ook nog af. Ik dacht “ik leg hem er wel beneden op’. Achteraf gezien niet het veiligste om te doen volgens Roald. Bon, lange fietstocht kort gemaakt, vlotjes maar met slapende voeten gearriveerd, nog steeds big smile.
Toen kon ik aan mijn favoriete gedeelte beginnen, lopen. De overgang naar het lopen ging minder moeizaam dan in Damme. Kort na mijn vertrek, zoefde Broes me voorbij. De tweede ronde begon het te gieten, ellende voor de toeschouwers, maar voor mij een welkome verfrissing. De aanmoedigingen van Marleen en Bart net voor we de “helling” moesten oplopen, stuwden me vooruit. Ik was wel blij dat het einde in zicht kwam.
Bij de aankomst stonden ze me op te wachten met grote ogen… ‘kijk eens achter je’. En dan zag ik mijn tijd. Supercontent! Alle voorbereiding, en ondanks het slaaptekort van de laatste weken, loonden. Big smile op de foto dus. Roald kwam even na mij aan en Broes was ondertussen al om zijn fiets geweest toen wij aankwamen (rara wat zijn tijd was 😉) Proficiat aan jullie beiden!
Toen ze me zeiden dat ik 9de vrouw was en 2de in mijn leeftijdscategorie kon ik het niet geloven. Ik had vooral genoten van begin tot einde. Bedankt Adapp om me mee tot hier te brengen en voor alle steun, ervoor, ter plaatse, of lekker digitaal! Zin in meer nu.
